කොටා …

” චාරිකා ලර්නර්ස් , කොටා රෝඩ් , බොරැල්ල ” රූපවාහිනි නොතිබූ එහෙත් ගුවන් විදුලිය පමණක්
තිබූ අපේ කාලයේ වෙළඳ සේවයෙන් නිතරම ඇසුනු ලිපිනයකි , ඒ.

කොටා පාර යනු කෝට්ටේ පාරම බව පසුව මට දැන ගත හැකි විය.
අද කොටා ගැන ලියන්නේ , cotta road එකක් කැලිෆෝනියාවේ culver city නම් ප්‍රදේශයේදී හදිසියේම ඇස ගැටුනු නිසාවෙන්ය.

මගේ ගජයෙකු වූ ” ධනපාල ” කොටෙකි. ඉගෙන ගන්නා කාලයේ ඔහුගේ පෙම්වතිය ඔහුට වඩා
උසය. කොට ජීවිතය කී විට ඔහුගේ මුහුණ රතුවේ.
පසුව ” උසේ ප්‍රශ්නයක් නෑනේ.. ඇඳ තියෙන්නෙ හරහට නේ ” කියා හිත හදා ගත්තේය.
වාසනාවකට හෝ අවාසනාවකට පසුව ඔහු විවා වූයේද උසින් වැඩි අඟනක් සමඟය.

ගෙන්ජිස් කාන් , යසර් අරෆත් , යූරි ගගාරින් , පැබ්ලෝ පිකාසෝ , ව්ලඩිමීර් ලෙනින් , චාලි චැප්ලින් , රණසිංහ ප්‍රේමදාස වැනි ලෝ ප්‍රකට පුද්ගලයන් එතරම් උස ඇති අයවළුන් නොවේය. කොටුන්ය.

අපේ සාහිත්‍ය කතා වලද ” කොටුන්” ගැන කතා ඇත, කාල ගෝලයා කොටෙකි.
දෙපා නැති කොටෙකුට පෙම් කළේ රජ බිසවකි.

අම්මාට ඉඳ හිට දුරකතනයෙන් කතා කලදාට , පුද්ගලික දේවලින් පසුව ගමේ විස්තර
ඇසීමද මගේ පුරුද්දකි.

” අනේ පුතේ අහවලා මැරුණනේ” අම්මා බොහෝ වෙලාවට කියයි.මා ඇසුරු කළ අය, මගේ වයසේ අය වයසට මිය යාම අරඹා ඇත. පසුව , ” කවුද අම්මේ මැරුණේ ලඟදී?” අම්මා ගෙන් මුලින්ම අසන්නේ ඈ
හිනා ගැස්සවීමටය.

නොබෝදා කතා කල විට , ” අනේ පුතේ අර බන්දු මැරුණනේ”
” මොන බන්දුද ?”
” අර පුතාලා නමක් දාල තිබුණේ”

අපේ ගමට හා අල්ලපු ගමට හිටියේ එක ග්‍රාම සේවක කෙනෙකි. අප නිවසේ ඉදිරිපස කාමරයක්,
ඔහුට කාර්යාලයක් පවත්වා ගෙන යාමට කුලියට දී තිබුණි. අපට ඉන් මසකට රුපියල් 75 ක ආදායමක් ලැබුණි.

මගේ නංගී මට වඩා වසර දෙකකට බාල වුවද , ගැහැණුන් වඩා ඉක්මණින් උස් මහත් වන නිසා , ඇය මට වඩා පෙනුමෙන් විශාලව සිටියාය. ඇගේ යෙහෙළියන්ද වැඩි දෙනෙක් මනස් වලින් හා
ඇඟපතින් පිරුණු ඈයෝ වූහ.
දිනක් ග්‍රාමසේවක හමු වීමට අල්ලපු ගමේ කෙනෙක් ආවා. ඔහු දුටු නංගීගේ යෙහෙළියක් අතින් කට වසා ගෙන කාමරයට දිව ගියා. ඇයත් අල්ලපු ගමේ කෙල්ලක්. ටික වේලාවකින් කෙල්ලන් කැකිරි පලන හඬ කාමරයෙන් ඇහුනා.
” මොකද බං අර මිනිහ දැක්ක විතරයි හැදිච්ච කුලප්පුව?”
( දන්නෙ නැද්ද ගෑණු කතා.. )
“……….”
” කපල?….”
” නෑ බං හපල”
“ඒ කොහොමද ?”
“…….”
” ඊයා”

කෙල්ලන් ටික ගිය පසු අම්මා, ” මොකද ඔච්චර හිනා වෙන්ට කාරණේ ? අපිටත් කිව්ව නං බලන්ට”

කණට ඇසෙන දේ , කටට ආ පලියටම තැනක් නොතැනක් නොබලා එළියට දැමීම අපේ නංගීගේ හැටිය.

” අම්මෙ.. අර ආරච්චි මාම හම්බ වෙන්ට ආව මිනිහට ගමේ මිනිස්සු කියන්නෙ කෑලි බන්දු කියලලු”
” අර මොකද ?”
” මිනිහගෙ චූ එකේ තියෙන්නෙ කෑල්ලලු….මිනිහගෙ ගෑණි හපලලු”
” දුවපිය යන්ට මෙතනින්.. නැහැදිච්ච කතා නොකිය”

කෑලි බන්දුට , ඔහු නැති තැන ගම්මුන් කියන්නේ ” *යි කොටා” කියාය. මම මේ වග දැන හිටි නමුත් , 11 වන පන්තියට එන තුරුම , ඔහුගේ බිරිය එය හැපුවේ ඇයි ?…හැපුවේ කොහොමද ? හපන තුරු ඔහු බලා සිටියේද ? ඔහු එය එළියේ දා ගෙන සිටියේද ? යයි නොවිසඳුනු ප්‍රශ්න රැසක්ම විය. ඒ , ඒ කාලේ හැටිය.

කොටා බාන්නේ අපේ ආදි වාසීන් හෙවත් වැදි ජනයාය.
රාජකීය විදුහලේ සිසුන් පිරිසක් මහියන්ගනයේ වැදි ගම් බැලීමට ගොස් කැලයේ අතරමං වීය. යාන්තමට නිවසක් දකින විට පසුවදාට එළිය වැටී තිබින. හමු වූ එකම නිවසත් වැදි නිවසකි. කණ්ඩායමේ නායකයා , තමන් දන්නා වැදි බසේ වචන සේරම දමා , ගෙහිමියා ගෙන් කෑමට යමක් ඉල්ලුවේය.
” අපි සිදාදියෙන්.. කැලේ මංගච්චන කොට අතරමං පොජ්ජ උනා. බඩගින්න දරා ගන්ට බැරුවා.. කොටා බාන්ට යමක් දුන්නා නං”

” කැකුලී , ඔය පාන් ගෙඩිය අරන් වරෙන්, ජෑම් බෝතලෙත් එක්ක”