ගීයක් අහමු.

පාසැල් සමයේ හත අට පංති වල සිටියදී මා හට අපූරු විනෝදාංශයක් වීය.
ඒ ඉරිදා පුවත් පත් වල පල වන මංගල යෝජනා කියවීමය. ඒවායේ ඇති දෑ
සිනාවට භාජනය නොවිය යුතු වුවත් සිනා උපද්දන සුළුය.

ඉරිදා පුවත් පත් වල වූ මංගල යෝජනා මනාලයන්ට වඩා
මනාලියන් සඳහා වූ ඒවා විය.

වියපත් මහල්ලන්ද ඉල්ලා තිබුනේ අවුරුදු 18- 25 ත් අතර
රූමත් තරුණියන්ය.
අතරින් පතර වැන්දඹු .. වරදට සමාව දෙන වර්ගයේ ඒවාද විය.
බොහොමයක ව්‍යාකරණ ගැලපීමක් තිබුණේම නැත.
මුද්‍රණ දෝෂයක් නිසා එකක තිබුණේ , ” පහත රට රජක කුල ” යන්නට
” පහත රට රජ කකුල” කියාය.
ඔබ මෙවන් ඇරයුම්ද ඕනෑ තරම් දැක ඇතැයි මම සිතමි.

” ගොඩ මඩ ඉඩ කඩම් , නව නිවසක් , ගෘහ භාණ්ඩ , රන් අභරණ දායාද හිමි
පවුලේ එකම දියණියට සුදුසු සහකරුවෙකු , විශ්‍රාම ලත් දෙමාපියන් සොයයි.
නැවතීමට කැමති විය යුතුය.”

ලංකාවේ විවාහ ක්‍රම දෙකකි.
දීග විවාහ
බින්න විවාහ.

දීග විවාහ ක්‍රමයේදී සිදු වන්නේ , මනාලයා විසින් මනාලිය කැන්දා ගෙන
ඔහුගේ ගමට ගෙන යාමය.
බින්න විවාහ ක්‍රමයේදී සිදුවන්නේ මනාලයා , මනාලියගේ නිවසේ නැවතීමය හෙවත් බින්න බැසීමය.

මෙය ඉතා පැරණි සිරිතක් වන අතර මෙයට හේතු කීපයකි.

පවුලේ එකම ගෑණු දරුවා දුර බැහැරට යැවීමට දෙමාපියන් තුල ඇති අකමැත්ත.

වියපත් වූ කළ තමන් බලා ගැනීමට කෙනෙක් සිටිය යුතු වීම.

පවුලේ පිරිමින් නැති කම නිසා දේපළ බලා ගැනීමට පිරිමියෙකු අවශ්‍ය වීම.

හැබැයි බින්න බැහැපු එකා ” හුළු අත්තයි , තල් අත්තයි ” සූදානමෙන් තබා ගෙන සිටිය යුතුය. තමන් ජීවත්වන නිවසට හෝ දේපළට කිසි අයිතියක් බින්න බැහැපු අයට
නොලැබෙන නිසා ” පල ” කිවූ විට මහ වැස්සේ හෝ ගන අඳුරේ හෝ එළියට බැසීමට
සූදනම් සැරීරෙන් සිටිය යුතුය.

මෙම ගීතයේ මද්දුමයා.. ඔහුට වඩා වැඩුමල් අක්කා කෙනෙක් සහ බාල සහෝදරයෙක් හෝ සහෝදරියක් වෙයි . කිසියම් හේතුවක් නිසා විවාහ වී මනාලියගේ නිවසේ බින්න බහී.
එකම පිරිමියා පවුලෙන් ඈත් වීම නිසා ” හඳ පායන්නෑ අපට මළේ කියා ” අක්කා විස්සෝප වේ.

එකම පිරිමියා නැතිව ඔවුන්ට කොහෙවත් යා නොහැක. ” යානා ඒනා මං වරදින්නා”
මහළු දෙමාපියන්ට බේතක් හේතක් කර ගැනීමට සිදාදියට යා නොහැක.

කෙනෙක් කැන්දා ගෙන ඒමට . උඹ විසින්ම හැදූ ගෙදර ඉඩ මදිදැයි..
‘උඹ හැදු උළු වහු මදිද පැලේ ” අක්කා අසයි.

පිටිසර ගැමියන් දින ගණන් ගනින්නේ කැලැන්ඩරයෙන් නොව ” හඳෙන් ” ය. “ඕක සිද්ද උනේ හඳ නියපොත්තක් වගේ” තියෙන දවස් වල ගැමියන් කියයි.
අසවල් දේ සිදුවී පෝය දෙකකුත් උනා යැයිද ඔවුන් කියයි.

” ගමේ කමට බහ දීලා ගමේ කතා හැදෙනවා
බිනර මහට කළුවර වී තව පෝයක් ගෙවෙනවා” යැයි තවත් ගීයක එයි.

තම පුත්‍රයා අද ඒදෝ.. හෙට ඒදෝ කියා.. ” අම්මා අප්පා පෝය ගනින්නේ” සමහර විට පිනක් දහමක් කර ගැනීමට .. සිල් ගැනීමට අක්කා ගෙදර තනිකර දමා යෑමට නොහැකි නිසා දෝ විය හැකිය.

විවාහ වීමෙන් පසුව ඇඹලයන් වී ගෑනිගෙ පැත්ත ගෙන තම නිවහන, දෙමාපියන් ,සොයුරන් අමතක කරන පිරිමි අපේ පවුලේද වූය.
” අත අහවරදා” විවේකයක් ලද විටදී වත් අප මතක් නොවන්නේ ” බින්නෙ” බිඳේදෝ
යන බියෙනි. දීගයට වඩා පරිස්සමින් බින්නය ආරක්ෂා කර ගත යුතුය. නැත්නම්
“හුළු අත්තයි – තල් අත්තයි” ?

මා අගයන ගායිකාවක් වන දීපිකා ප්‍රියදර්ශණී ගයන මේ ගීයට යොදා ඇති සංගීත රටාද ශෝචනීය ගතියක් දනවයි.